“I think I could capture the real you” a photographer pleads of a subject he has become obsessed with, little knowing the deeply problematic implications of his statement. Shot with a photographer’s eye, Takashi Koyama’s colorless (猿 楽 町 で 会 い ま し ょ う , Sarugakucho de Aimasho), paints its heroes as just that, wandering zombies of modern day Tokyo as estranged from themselves as they are from others, but even as it attempts to draw similarities between their mutual lifelessness cannot help but reflect a misogynistic world view in which the conflicted heroine remains little more than an empty shell, a blank canvas onto which various men project their inner desires leaving her essentially robbed of an identity by an exploitative society.<div><br></div><div><b style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: tahoma, arial, helvetica, "sans-serif"; font-size: large; background-color: rgb(223, 239, 255);">“ฉันคิดว่าฉันสามารถจับภาพตัวจริงของคุณได้” ช่างภาพคนหนึ่งวิงวอนเกี่ยวกับตัวแบบที่เขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่อง โดยแทบไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขามีปัญหาอะไรอย่างลึกซึ้ง ถ่ายด้วยตาช่างภาพ ทาคาชิ โคยามะไร้สี (猿   楽   町   で   会   い   ま   し   ょ   う   , Sarugakucho de Aimasho) วาดภาพวีรบุรุษของตนเช่นนั้น ซอมบี้เร่ร่อนในโตเกียวสมัยใหม่ที่เหินห่างจากตัวเองเหมือนกับที่มาจากผู้อื่น แต่ถึงแม้จะพยายาม การที่จะดึงความคล้ายคลึงระหว่างความไร้ชีวิตที่มีร่วมกันของพวกเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่สะท้อนถึงมุมมองโลกที่เกลียดผู้หญิงซึ่งนางเอกที่ขัดแย้งกันยังคงเป็นมากกว่าเปลือกที่ว่างเปล่าซึ่งเป็นผืนผ้าใบที่ว่างเปล่าซึ่งผู้ชายหลายคนคาดการณ์ความต้องการภายในของพวกเขาออกจากตัวตนโดยพื้นฐานจากสังคมที่แสวงหาผลประโยชน์ .</b><br></div>